W nawiązaniu do poprzedniego artykułu o Modelu uczenia się przez doświadczenie autorstwa Davida A. Kolb’a, prezentujemy dzisiejszy artykuł na temat stylów uczenia się dorosłych.
Wg Kolb’a uczenie się jest ciągłym procesem, który zaczyna się od napotkania konkretnego doświadczenia, co prowadzi do etapu obserwacji i refleksji, po którym możliwe jest wysnucie teorii i wniosków, a następnie umożliwia to działanie i sprawdzanie zdobytej wiedzy w praktyce. Każdy z tych czterech etapów cyklu uczenia się ma swoich zwolenników. Stąd też cztery style uczenia się:
– Styl konwergencyjny. Reprezentują go te osoby, które nazwalibyśmy aktywistami lub empirykami. Preferują oni nowe doświadczenia i wyzwania, nie lubią natomiast teorii.
– Styl asymilacyjny. Wśród zwolenników tego stylu znajdziemy osoby refleksyjne, analityków. Lubią oni obserwować, zbierać dane, wyciągać wnioski. Potrzebują też czasu na te procesy.
– Styl dywergencyjny. Tutaj znajdziemy typowych teoretyków. Teoretycy uwielbiają analizować, poszukiwać związków i zależności oraz tworzyć modele teoretyczne.
–Styl akomodacyjny. Ostatni ze stylów reprezentują pragmatycy. Przedmiotem największego zainteresowania pragmatyków jest wykorzystywanie i stosowanie wiedzy w praktyce.
Warto uwzględniać style uczenia się prowadząc szkolenia. Każdy uczestnik może bowiem preferować inny styl, dlatego też warto tak zaplanować program szkolenia, aby przedstawiciel każdego ze stylów znalazł w nim coś dla siebie, a tym samym opuścił szkolenie z większą satysfakcją. Dla stylu konwergencyjnego najlepsze będą zadania wprowadzające nowe, zaskakujące doświadczenie i poprzedzające daną teorię. Dla stylu asymilacyjnego wartościowe będą ćwiczenia umożliwiające obserwację procesów i zapewniające czas na analizę. Dla stylu dywergencyjnego atrakcyjna będzie prezentacja i rozważanie teorii, zaś dla stylu akomodacyjnego przykłady zastosowania nowej wiedzy oraz ćwiczenie nowych umiejętności jak i planowanie wdrażania ich w życie.